Warowny płomyczek nadziei

Strzeliste baszty chylą się dumnie nad fosy zielenią.
Niedostępne mury strzegą warownego serca.
Zamek wsparty na wysokiej skale smutku i nostalgii,
obrasta mchem zapomnienia.
Okaleczony most leży wsparty o brzeg fosy.
Jak zakuty stalą obłąkany strażnik,
przeklęty wiedzą czasu,
wyglądam posłańca Afrodyty.
Mym przyjacielem szaleńczy wiatr i mściwa burza.
Jedyną rozrywką jest strzelanie z piorunów
do przejeżdżających nieopodal czarnych jeźdźców.
W zamkowej kaplicy co wieczór patrzę na
maleńkie światełko złożone na ołtarzu uczuć.
Mogę godzinami oglądać cudowny płomyczek,
który kiedyś rozświetlał to miejsce.
Niebieskie kruki myśli,
co wieczór krążą nad kamienną wyspą zapomnienia.
Często pozwalam im przysiąść na murach.
Przywołują dawne obrazy radości.
Kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym
płomień pożądania na nowo rozświetli kamienny dziedziniec.
Rozbłyśnie wiosennie zielona rzeka nadziei.
Wtedy wyruszę z proporcem odrodzenia,
w turnieju życia stawiać czoła przeznaczeniu.

Szlachetnym wojownikom, templariuszom uczuć, poszukiwaczom szczęścia i wszystkim błędnym rycerzom

autor

midak

Napisany: 2006-08-17 Dodano: 2006-08-18 11:58:57

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie