Wchodzę bez pukania

Mój szlak był prosty i przetarty.
Towarzyszył mi anioł stróż.
Na nosie różowe okulary
wyblakły... Czy to już?

Wielkie drzwi stoją otworem.
Rozpięte jak ramiona serdeczne,
a może jak zabójcze szpony,
które czekają, aż podejdę?

Nie ma odwrotu. Ubieram
czysty, prosto ze sznurka wizerunek.
Czy mi w nim do twarzy
- wkrótce się okaże.

Krzysztofa wrzucam w kieszeń.
Popchnę wrota nowości śmiało,
gdy nadejdzie ponura jesień.
Za nimi ciemność zobaczę czy światło?

autor

b.baczyńska

Napisany: 2006-08-25 Dodano: 2006-08-25 12:08:46

Ten wiersz przeczytano 748 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie