Wędrówka
Życie to ciężka jest wędrówka,
dlatego bardzo jej się boję.
Chociaż słyszałam, że przez życie,
idzie się cały czas we dwoje.
Więc czemu wędruję sama?
Nikt nie chce być u mego boku.
Zawsze ktoś idzie przed lub za mną
nie dotrzymuje rytmu kroku.
Cóż więc mam robić Boże powiedz,
żebym się sama iść nie bała?
Czy Ty pomożesz mi w tej drodze,
czy sama iść będę musiała?
Chciałabym mieć takiego kogoś,
abyśmy razem szli we dwoje.
Trzymali zawsze się za ręce,
no i dzielili niepokojem.
Wiesz, gdzie takiego znaleźć można?
Czyżby to Ten co mieszka ze mną?
Więc czemu ja się, aż tak boję?
Przecież tu nawet nie jest ciemno.
autor
Marlena8691
Dodano: 2009-06-07 00:24:06
Ten wiersz przeczytano 758 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
...współczuję, ja też idę sama ale się już nie
boję....
Trzeba iść z podniesioną głową, nawet gdy strach Cię
przytłacza.Czekaj na nowy dzień, bo może on być
najpiękniejszym w życiu.
Wiersz ciekawy,a aby życie przejść we dwoje od
początku do końca to należy do szczęścia..powodzenia
Gdzieś tam jest początek i koniec naszego życia i
musimy je przyjmować takim jakie ono jest... bardzo
dobry w odbiorze wiersz bravo! pozdrawiam
Czesto żyje się z kimś, kto nawet nie jest obok.
Przyjdzie czas, że pojawi się ktoś i weźmie cię za
ręke, ale musisz mu wyjść na przeciw. Najważniejsze,
że wiesz czego chcesz. Podoba mi się
Z otwartym sercem trzeba czekac, bez leku, bo milosc
przychodzi kiedy chce...
Pamiętajmy że to nasze jedyne życie.
Jeśli jest światło to jest i cień - wierny towarzysz
Wszystko ma swoje miejsce i swój czas. I trochę chęci
aby dopomóc losowi bo czasami zbyt leniwy jest.
Z nami idą rzesze tych którzy odeszli i prowadzą nas
też do tego świata. Z takimi na pewno nie strach iść.
Na żywych często trzeba uważać, by nie zawiedli na
manowce. A na tego jedynego pewnie doczekasz się.