Wędrówka

Słomianym zapałem rozmiękłej goryczy
staje przed progiem kryształowej drogi
zmęczone jak władca ciężarem zdobyczy
chce ten próg przekroczyć,lecz więdnieją nogi
Czy ujrzy tam miraż,czy też ukojenie
łzą szklaną plynącą jeszcze niezatrutą,
które spokój daje,jak Buddy spełnienie
strach jest czy nadzieja,łaska czy pokuta
Cokolwiek tam znajdzue to "dziecie człowiecze"
pchane jest przez życie co jak skrzek ropuchy
trawi jego jażń,która ciało wlecze
przez próg co nie zna już drogi na skróty
Co siE dalej stało to się kazdy dowie
gdy życie się stanie jak strząśnięte liście
i już niepotrzebny stanie się świt powiek
będziecie,jesteście a może byliście?

autor

peter12

Dodano: 2005-08-07 15:50:54

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie