Wewnętrzny krzyk

XXIII

Słyszysz wołam Cię tak chaotycznie
Drze się me wnętrze
Moje życie jest jak przemijający czas
Powoli brakuje mi sił.

Nie uciekaj ! Gonię Cię bezskutecznie
Uginają się moje nogi
Oddalasz się jak liść niesiony przez wiatr
Szepcze. Nie zostawiaj mnie.

Wróć ! Tak bardzo prosze
Oddaj mi moją wolność
Czuję się jak pies przywiązany do budy
Kocham Cię moje szczęście

Chcesz sprawdzić ile zniose ?
Nocami nie sypiam
Łzy mnie przy życiu jak ziemię utrzymują
Nie poddam się ! Słyszysz ?

Nie poddam się ! Obiecuje
To ja Twoja pani
Choćbym miała jak Syzyf głaz wtaczać
Poczekam aż wrócisz

K.C

autor

Artur E357

Napisany: 2006-11-07 Dodano: 2006-10-07 10:15:12

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie