Wezwanie
Poeto dzierż mocno pióro w swojej dłoni,
Bo musisz dzień szary ozdobić wierszami,
Wena niecierpliwie do drzwi twoich
dzwoni,
Byś bełkot codzienny ozdobił perłami.
Perły, gdy popłyną w lud swoim
strumieniem,
Otworzą na oścież pomurszałe wrota,
Staną się lawiną pędzących kamieni.
Która pozostawi blask szczerego złota.
autor
jarmolstan
Dodano: 2008-08-02 00:59:25
Ten wiersz przeczytano 1108 razy
Oddanych głosów: 21
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (12)
Dopiero teraz na beju widzę jak sobie upiększamy świat
wierszami, śliczna myśl w ślicznym wierszu
Statystycznie bardzo mało ludzi czyta beletrystykę, a
co dopiero wiersze. A przecież już w dziecinstwie mamy
okazję (powinniśmy ją mieć...) nauczyć się wrażliwości
na słowo pisane i przekonać się o jego sile
oddziaływania (jest tyle pięknych i mądrych bajek,
wierszy dla dzieci) Bardzo ważny temat poruszasz w
wierszu, ciekawe metafory:)
Poeto, ładne wezwanie piszesz do Innych. Ozdabiamy
świat swoimi wierszami by nie był szary bo dla nas nie
jest. A jaki jest dla szarego Człowieka? Póki nie
poczuje poezji jest mu ona bez znaczenia. Gdy ją
poczuje jest "nasz". Tak, że piszmy dla pereł i złota
dla Niego :)
Poeto - jesteś , żyjesz po to aby szary dzień ozdobic
i rozjasnić wierszami - wymownie, ładnie więc piszmy
-zawsze znajdzie się ktoś kto je przeczyta.
Ślicznie, ślicznie! Twój wiersz to też taka perełka
wśrod innych.
ciekawe wezwanie do poety...ale czy usłucha...jak się
wena na niego pogniewała...ciekawa forma wiersza...
Ładne wezwanie do pracy,"byś bełkot codzienny ozdobił
perłami".cyt.Ładne epitety w wierszu jak też rymy.
Wysoką poprzeczkę stawiasz - eleganckie słowa.
szary dzień ozdobic wierszem tylko zeby to ktos czytał
jeszcze :)
zawsze wiedziałam ze mam misje ...teraz juz wiem
jaką:)
Piekna ta Twoja oda do poety i podzielam tez twoje
zdanie ,ze szarosc dnia codziennego tylko piekne slowa
poezji moga oslodzic.
myślę że niewiele by się stało, bo wielu ludzi poezji
nie odbiera, a ci co ją odbierają zazwyczaj ównież ją
piszą, więc sztuka staje się sztuką w sztuce...
masz racje, ale co by było gdybyśmy przestali pisać?