wiatr

"a liście fruwają fruwają bez końca" dla nich wszystkich przeszłych i rozrzuconych w proch ode mnie

wyjdę
nie wrócę
żegnaj
może znajdę moje człowieczeństwo
w kokonie egoizmu
podszyte strachem łzami i słowem
co rani
wiatr rzuca kolorowe liście
już nie cierpią nic nie ma wiatr i deszcz i łzy płyną w jednym miłosnym uścisku po wygiętej cierpieniem korze drzewa
nie ma nic
jestem tylko gałęzią tylko śpiewem spróchniałą korą
nie wydaną nutą owocem który marzy już tylko o świcie kiedy trąby i kolorowe liście zleją się w jedno
kiedy wrócę
nie wiem może
los nie chce może ten jeszcze jeden wiatr musi odejść
moim wstydem jest żyć z tymi korzeniami wciąż w ziemi
moim wstydem jest wciąż patrzeć pod wiatr prosto w oczy
i znosić ten jeszcze jeden krzyk
co dnia

autor

ithilina

Napisany: 2006-11-12 Dodano: 2006-11-11 09:25:23

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie