Wicher ojcowskiej pięści

kiedy byłem małym chłopcem
wziął mnie ojciec i zbił mnie na kwaśne jabłko

hej!

choć już wzrok pamięci zmętniały
żylastej dłoni ruch jak na kliszy za powieką uwiera

wicher wieje
wicher wieje

a ojciec sięga żylastą dłonią po kabel od żelazka
"pierworodny dwa plus dwa nie wie
więc dwa plus dwa pręgi na wznaku lśnią"

wicher emocji słabe drzewa mych rąk łamie
najważniejsze co się czuje
a ja czuję jak hydraulika oka wysiada
a tata jeszcze kombinerkami ciosów
odkręca zawory

ojciec tonie, tonie we łzach
uszkodzonej hydrauliki bezbronnego chłystka
godności koła ratunkowego sumienie coś nie rzuca
więc pięść mokra i słona
dalej masakruje powierzchnię powłoki cielesnej

mały słabym głosem pyta
tato, kochasz mnie?

duży odpowiada ckliwym głosem
głosem serca się nie kieruj
bo wicher słabe drzewa łamie hej

hartuję cię, szczylu

autor

wheelsky

Napisany: 2007-10-27 Dodano: 2007-10-27 01:27:58

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie