wieczorne barbie

czas nagli

ten fakt obliguje nas do wieczornych
otwartych na wskroś nieposkromionych zwierzeń
myślę więc o tym co warte a może
zupełnie odwrotnie

siedzę jak zawsze na parapecie lub spaceruję
pod blokiem wśród gwaru dzieci wołanych
do domu na smyczy prowadzę przyjaźń
przechodzę

wśród krzewów kwitnących o dziwo
dziesięcioletnich niepołamanych drzew z daleka
słychać bawiącą się młodzież wśród petów
siedzącą na zgórowaniu kapsli i szkła

po drugiej stronie chłopcy potulnie
wtuleni w życie na trzeciej
ćwiczący niezmiennie figury tuż nieopodal
spacerująca przed snem starsza pani i ojciec
z pięcioletnimi dziećmi

chłopcy powracający z boiska i pełna
rodzina jadąca na urlop idę więc
na drugą stronę przeogromnego placu pod okna
sąsiadującego bloku

w którym kobieta próbuje uśpić maleństwo
w akompaniamencie dochodzących z za okna odgłosów
siedzącej pod lampą piętnastoletniej barbie
bez spodni

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2007-06-15 Dodano: 2007-06-15 22:32:38

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie