Wielka udręka.

Życie niesie radość, smutek i udrękę....

Znam moją udrękę
I radości wieczne.
Znam rozpacz swojego serca
I duszy ucieczkę.

Udręczone serce,
Wydawało jęki.
Krzyczało z trwogi,
Bólem rozrywane.
Nie wiedziało,
Że można przeżyć, aż tyle...

I utrapiona dusza,
Jak ślepiec się miotała.
Szukała ocalenia,
W gorsze sidła wpadała.

A kiedy, rozerwana została,
Na maleńkie strzępki,
Śmierci oczekiwała.
Lecz nadaremnie.
I ta jej nie chciała.

Pogardziła,
Jak marnym ochłapem.
Nogę na niej postawiła.
Wybuchnęła, ironicznym śmiechem.

I co dalej robić?
Żyć nie można.
I umrzeć trudno.
Był tylko jeden ratunek.
Tam wysoko,
W niebieskich chmurach.

Nie czekała dłużej, ale z trudem,
Wyciągnęła przed siebie rękę.
Na usta, modlitwę przywołała.
Oczami pełnymi łez,
Boga uwielbiała.

Promyk zaświecił.
Tak nieśmiało, powoli.
Przyglądał się z daleka,
Na udrękę duszy mojej.

Ale kiedy zobaczył,
Że jej żałość jest szczera.
Przybliżył się mocniej.
Wyciągnął ramiona.

Z ziemi podniósł.
Ogrzał własnym ciepłem.
Łzy obtarł.
Że nigdy nie opuści,
Obiecał.

Dusza nie wierzyła,
W tak wielką dobroć.
Nieśmiało popatrzyła.
Lecz serce wyrywało,
By za Bogiem pobiec.

Ożywała.
I na co ta udręka?

Odpowiedz, sama przybyła.
Po to ta udręka była,
Aby do innych przemówiła.

.....i wtedy odkrywasz tą Najszczerszą rękę...

autor

Wiesława

Napisany: 2005-11-17 Dodano: 2005-11-24 01:10:29

Ten wiersz przeczytano 736 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie