K u f e r
W drewnianym kufrze
ozdobionym żelaznymi
okuciami
na samym dnie
skrywane
leżą tajemnice
pokoleń
kiedyś stał w
pokoju
na widocznym miejscu
pod oknem
na parapecie –
czerwone pelargonie.
Dziś
na strychu leży
w
kącie zapomniany
pośród innych rzeczy.
Czas przywołał do
siebie
po drabinie na
strych
odgłos skrzypiących
desek
z włosów
zdejmowałem
zakurzone pajęczyny
stając obok kufra.
Uniesione wieko tajemnicy
w
jego wnętrzu głęboko
zatrzymany czas
i
niech tam pozostanie.
Zamknięty na kłódkę
zardzewiały klucz
powiesiłem
na gwoździu pod
sufitem
drabiną w dół
powróciłem
do rzeczywistości.
kufer osobliwości i tajemnic na pewno i u ciebie jest takie miejsce…
kazap
Komentarze (19)
Kufer naszych wspomnień...ładnie opisane!
Samo słowo "kufer" już brzmi tajemniczo, kojarzy się z
magią - pewnie dlatego, ze często występuje w
baśniach. Dla chwili magii warto nawet zaryzykować
pajęczyny we włosach :)
świetny wiersz. Kufer symbolizuje wspomnienia, miniony
czas... Każdy ma takie miejsca:] Masz rację. Czytając
ten wiersz poczułam zapach pleśni i starych mebli...
Ten kufer to także rzeczywistość. Nasze marzenia i
myśli... Nie można mysleć bezkarnie! One się
urzeczywistniają- najłatwiej gdy mamy jaiś fetysz; ten
ukierunkowywuje mysli wielu ludzi. Kufer moze być albo
pełen tajemnic ( rupieci? to na jedno wychodzi) albo
skarbów. Tak czy owak jest obietnicą. Realną
obietnicą, i tak długo, jak w niej tkwimy, tak długo
jest rzeczywistością.