...

Na początku będę wyraźnie pamiętać twoją kochaną twarz,
twój uśmiech i dzień, który wydawał się będzie szczęśliwy...
Będąc daleko z trudem będę sobie wyobrażać,
co możesz robić o tej godzinie,
gdzie możesz być,
co czuć i myśleć,
kiedy cię przywołuję.
Będę wtedy miała jeszcze dość pamięci, ale coraz mniej wyobraźni...

Powoli będzie się zacierać twoja kochana twarz,
zapomnę jej wyraz, choć będę dostrzegać ją w sobie.
I kiedy w pierwszych tygodniach będę się skarżyć,
że w sprawach tej miłości mam do czynienia tylko z cieniami,
później te cienie stracą najbliższą barwę,
jaką przydawało im wspomnienie...

U końca tego długiego czasu rozłąki,
nie będę już mogła wyobrazić sobie nas razem...
Owe obrazy z głębi mego serca i świadomości,
wyciągnie twój kochany uścisk,
w dniu mojego powrotu...

autor

anamnezis

Napisany: 2001-12-28 Dodano: 2006-05-01 14:22:41

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie