***

Tańczy kobieta na wpół rozespana
Na parkiecie ze snów tańczy
Taka nie ubrana. Szaleńczo włosy
Rozwiane...Ona walczy ciałem kołysana.

Wspomnieniem targana, co wyryło
Się w myśli niechybnie. Ona
Tańczy nim skończy się noc i jej
Dramat. Tak szyderczo ironia
Zagnieździła się w jej ranach.

Ona pragnie tylko być kochana.
W zepsuciu ciągłym brodzi skonana
Płaczem, śmiechem, strachem...
Ona tańczy, tańczy rozedrgana.

Za czym tak tęskni? Pulsuje ból
Na jej kolanach, na czole pot
Wyłonił się u zarania szczęścia.
To zmęczenie, bezistnienie i farsa
Farsa, banalny komediodramat.

Sama chciała...Bez emocji tak
Skończyć swe życie w tańcu
Heroicznym...Sama chciała
W bezwiarę wierzyć.
Po co tak cierpiała?

Czy kochała? Czy dać umiała
To spełnienie duszy? W niedzielę
Rano złowieszczym tańcem otruta
Umarła na brzegu tęsknoty...A
Przecież własnej świadomości tak
Mocno ufała...

Jeśli ktokolwiek potrafi pomścić
Śmierć naiwnej kochanki
Z życiem splecionej jak sznurem...
Niech zapomni czym prędzej o czerni
Jej włosów, zgniłej zieleni
Tamtych smutnych oczu…
Niech zaśnie i przyśni ten pląs
Ostatni, co wybawił istnienie
Z zamętu biografii...

autor

pstryk

Napisany: 2004-01-02 Dodano: 2006-03-23 00:02:21

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie