....

Toniemy w szarości Naszego istnenia
Gubimy swe dusze,czas Nam je odbiera
Jestesmy tak szarzy jak jesienny płaszcz
zalany deszczami dawnych lat

Giniemy w fali dziwnego działania
gdzie wszyscy chcą być bogiem naraz
Uciekamy jak najdalej
lecz To Nas dogania
nie ma ucieczki
od samego rana...

Spadamy na samo dno
Tam gdzie nie ma blasku nieba
Patrzymy w góre lecz tam nic nie ma

Jesteśmy tak szarzy...
choć pełni istnienia

Nasze serca sięgają samego nieba...

autor

domenico

Dodano: 2007-12-11 20:11:27

Ten wiersz przeczytano 409 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie