***

Rozłożyłam skrzydła... spojrzałam w górę...
znów zobaczyłam wschód tego szyderczego Słońca.
Po co ono wstaje?!
Po co znów pojawia się na mym widnokręgu?

Wole tą noc, która choć nie przenikniona i cierpliwa,
w oczekiwaniu na świt, nie mówi tak głośno,
jak to Słońce, które milczeć powinno...

Poezja? Nie to tylko optyczne złudzenie,
które kieruje twe oczy na to co nie istnieje!
Chcesz wierzyć, bo to, co tak często jest mówione,
choć nieprawdziwe i nie wiadomo skąd w ogóle wypełzłe,
musi być dobre i być punktem prawdy...

Skąd wiesz to czego ja nie wiem o sobie?
Czy masz jakieś od Boga przesłanki cyniczne?
Ach! Nie! On by tego nie zrobił!
Pewnie od diabłów słodycz tą pijesz,
a później jak Prometeusz ogień,
tak ty mylną nowinę rozpowszechniasz jak nektar i ambrozje...

Kamień zamiast serca jest kochany,
lecz by to zrozumieć musisz choć przez chwile
wiedzieć czym jest serce zbolałe!
Jak boli poprzebijane tysiącami gwoździ!
Ach! Dzisiaj język tego zranionego serca śpiewa głośniej
i więcej powiedzieć może niż ten język, który mam u ustach!

Kto zrozumie śpiew dwóch zbolałych jęków?
Duszy i serca, które jednocześnie zostały ugodzone...
Ach! ten zgrzyt tak bolesny,
dziś pieści me uszy i nastraja słuch na dźwięki poboczne,
przytłumione, z oddali dobiegające mego smętnego ciała,
które nie wiadomo po co właściwie tu jeszcze istnieje,
skoro już wszyscy są w stanie coś o nim powiedzieć,
nie widząc go nawet dokładnie wśród mgieł...

27.01.2005r.

autor

agnus

Napisany: 2005-01-27 Dodano: 2005-05-06 10:06:38

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie