przed brzaskiem

nisko nad horyzontem dostrzegam
perełki jesienno - zimowego nieba
przez dziurę w chmurach snują się
gwiadozbiory strumieniem strzelca

poniżej gwiazdy beta Vir lornetuję
światło zodiakalne przedłużam łuk
i dyszlem Wielkiego Wozu trącam
jasnego Arktura - zahaczam daleko

o złocisty Kłos w Konstelacji Panny
nagle ISON wyłania się zza Słońca
z rozdwojonym pióropuszem pędzi
oddala od gwiazdy zbliża do Ziemi

sypie zielonym makiem niby śnieg
puszczyk kłapie dziobem; cuda, cuda
współczesna Gwiazda Betlejemska
i zwiastowanie w skali 5.5 magnitudo

z ISON jest tak jak z polityką Polski
topi się jak budżet z lodowego jądra
paruje głowa Tuska i ciągnie nowy ogon
spektakl widowiskowy na nieboskłonie

sieje barwami i sypie piaskiem
w oczy zwykłym ludziom jako coroczne
samospalenie się obietnic meteorytów
tyle zostaje po kometach i premierach

autor

jadgrad

Napisany: 2013-11-27 Dodano: 2013-11-27 18:57:50

Ten wiersz przeczytano 880 razy

Oddanych głosów: 102

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie