WIersz z cyklu To wzgórze... - ...

To wzgórze, polana, ten świat.
To niebo, słonce, ten wiatr.
Ci ludzie na ławkach ten gwar,
kolejny dzień to losu żart.

Na gałązce ten ptak - jego śpiew,
miedzy liśćmi ten wiatr - jego szmer.
Czy to oznaka przyjaźni, pięknego uczucia zew?
Czy może kolejna partia ich podłych, fałszywych gier.

To drzewo tak podziwiane, w nim tyle uczuć trwa,
życie to wykorzystuje, wciąż w nowa grę z nim gra.
To jakiś ptak przysiadzie, umili biegnący czas,
to słońce zza chmur sie wychyli by ukazać swój piękny blask.

Ptak śpiewem swym czaruje, pięknem magicznych słów.
Czy tak już pozostanie, czy to piękno chwilowe jest znów?
Słońce z liśćmi igra, swym blaskiem konary otula.
Czy to przyjaźń już wieczna, a może po prostu bzdura?

W pniu drzewa tak wielkim naiwne serce bije,
ufa w piękne słowa, w gesty, wciąż nadzieja żyje,
że tym razem to nie zabawa, że teraz już to nie zginie,
że tym razem uczucia i więzy prawdziwe, że to co jest nie minie.

Coś się stało.Ptak odleciał nie pokazłl sie już,
po słońcu przyszedł mrok i czas potwornych burz.
Drzewo samotne znowu stoi, choć już wcale nie chce stać
chciałoby odejść w spokoju, o swój los przestać sie bać.

Takich drzew pośród nas jest wiele,
takich ptaków i pięknych słońc...
Uczucia to nie gra, zabawa...
pamiętajcie o tym... "przyjaciele"

autor

Cień_duszy

Napisany: 2007-09-23 Dodano: 2007-09-30 17:34:58

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie