Wiersz dwieście dwudziesty ósmy
Takie inne
są oczy poety
bo umieją
dostrzec to
co niewidzialne
i wcale się
tym nie chwalą
że widzą
w udawanej szczerości
widzą całą nieszczerość
od nienawiści
aż ślepną
i tak musi poeta
cierpliwie czekać
aż ludzie
zobaczą w nim
zwyczajnego człowieka
tak jak on
zobaczył go
w napotkanych
na swej drodze ludziach
i choć pamięć
mam dobrą
to nie chce
być pamiętliwym
autor
neplit123
Dodano: 2017-09-13 14:42:00
Ten wiersz przeczytano 388 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Interesujący, refleksyjny wiersz :)
fajna, mądra refleksja.
Też się z przesłaniem wiersza zgadzam.
Pozdrawiam Serdecznie.
Dobry jest :)
Pozdrawiam :*)
umieją
dostrzec to
co niewidzialne- to prawda.
Oj niestety, niestety,
Często trudny los poety,
Mądrym chciałby czasem być,
Swoje życie brać za pysk,
Ale niestety, niestety,
Wszystko psują mu kobiety...
A tak poważnie to wiersz bardzo fajny. Pozdrawiam...
"Żebrak zazdrości żebrakowi, a poeta poecie".
- Hezjod.
Dał Twój wiersz do myślenia.
Usiłujemy być ludzmi, bywają z nas - ludziska. Każdy
miewa poczucie poety, wielu nim bywa. Ciekawy, mocny i
niobojętny wiersz - dla "wrazliwych"- "twardzielom" -
także do zrozumienia. - Naprawdę -refleksyjny.
Pozdrawiam serdcznie:))
Ładnie napisane
Pozdrawiam
Czytelny przekaz. Co sądzisz o tym, by pozbyć się
powtórzonego "widzą" z dziesiątego wersu i zamianie
"mam" na "ma" w trzecim wersie od dołu (dla zachowania
zgodności osób - skoro cały wiersz napisany jest w
trzeciej osobie)? Miłego dnia:)
Konkretny wiersz!