Wiersz miłosny bez tytułu

Weronice i Szachemu. Dzięki Wam powstał (a właściwie został dokończony) ten wiersz.

Weź mnie za rękę, wyjdźmy na dach
Gdy nasze miasto w mroku nocy tonie
O dniu zapomnij i odrzuć swój strach
I pozwól mi całować czule Twoje dłonie

Usiądź tu, przy mnie, wbijmy oczy w ciemność
Nie zważajmy na maszkar sylwety
Gwiazdozbiory istnieją i jest w nich niezmienność
W przeciwieństwie do zmiennej kobiety.

A ja muszę się uczyć Ciebie wciąż od nowa
Usta co noc smakują inaczej
I uważnie jak rybak łowię Twoje słowa
By odnaleźć właściwe wśród znaczeń

A już nigdy nie mówisz wprost o tym naprawdę
Czego pragniesz i o co Ci chodzi
Liczysz że z Twoich oczu marzenie odgadnę
Każde, co w głowie swej zrodzisz.

A ja czytam wciąż z Ciebie, uczę się powoli
Jak z najtrudniejszej wśród ksiąg
I jedna myśl tylko co rano mnie boli
Czy dotknę dziś gładkich Twych rąk?

Kocham Cię, Słońce, najmocniej jak umiem
Nie mogę z uczucia ochłonąć
I marzę, że kiedyś Twą dusze zrozumiem
By w żarze gorących warg spłonąć

I aby na łące wśród nocy gorącej
Móc pieścić wspaniałe Twe ciało
Byś miała przy uchu me usta szepczące
I żeby tak zawsze zostało....

autor

Nils

Napisany: 2006-02-17 Dodano: 2006-02-21 21:54:03

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie