Wiersz pięćset...

Dowiedzieć się wciąż nie potrafię
czemu ten smutek ludziom dokucza
czy to jest losu kara
gdy miłość słowami kocha
a w czynach za mocno rani.
Dziwny widzę obraz
w mieszkaniach u ludzi
zamiast drzwi widzę kraty
przepraszam ja tego nie akceptuje
by dom stał się więzieniem.
Już północ wybiła
myśli poszły spać
i wcale mnie to nie dziwi
że gdy ranek nastanie
moje myśli po obłokach bujać będą
bo na ziemi im jakoś niewygodnie.

autor

neplit123

Napisany: 2020-12-15 Dodano: 2020-12-15 15:41:44

Ten wiersz przeczytano 380 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie