Wierszokletka...

Dziwna jest jakaś-mówią ludzie- i tyle!
Średniowieczne z niej, zaginione zwierzę.
Łapie myśli liryczne jak piękne motyle,
Niedzisiejsza, nieobecna, skąd się taka bierze?

Obłoki nazywa zadumaniem bożym,
Śmieje się , gdy wiatr liście łaskocze,
W walce na limeryk- mięśniaka położy,
Dla niej świetliki-dzieci słońca urocze.

Zajączki lustrzane puszcza do proboszcza,
Uszy otwiera , kiedy drzewa płaczą,
Głosów świerszczy- jest z niej nocny łowca,
Leśne strumyki jej pieszczotę wybaczą.

Drży kiedy kamień słoneczny dotyka,
Zamiera w bezruchu podczas śpiewu ptaka,
Dla niej to skrzydła dająca muzyka,
Ona zawsze jakaś , lecz nigdy nijaka.

Nie umie łez cofnąć i ciar pleców wstrzymać,
Kiedy komuś się uda w jej sercu pieśń zasiać.
Niech mówią , że miękka , lekko nadwrażliwa,
Co rży śmiechem z deszczu i z chodu ślimaka.

Zapisuje w notesie usłyszane słowa,
W snopku zboża chowa się przed światem.
Na kogucie na księżyc polecieć gotowa.
Pieści tęsknym okiem pagórki pyzate.

Wzdycha sennie , kiedy ogród skrzy się zimą,
Przygarnie złote myśli- nawet te tułacze.
Raz jest dostojną damą ,raz prostą dziewczyną,
Raz śmieje się z losem, raz znowu z nim płacze.

autor

ROZTRZEPANA

Dodano: 2005-04-20 00:33:41

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie