Wierzba nad stawem

wiersz z cyklu: „A u mnie na wsi”

Pośród łąk zielonych błyszcząc srebrną tonią,
po niewielkim stawie fale, fale gonią,
z jednej strony brzegu dno ginie w głębinie,
z drugiej jest płycizna ukryta w wiklinie.

Od wioski do stawu biegnie ścieżka kręta,
jak ogromna żmija w bezruchu zaklęta,
początek swój bierze od mojej zagrody,
kończy się przy wierzbie rosnącej u wody.

Stojąc tak przez lata jako niemy świadek,
moc tajemnic znała i życia zagadek,
latem śmiech słyszała pastuszków maleńkich,
zimą skargę ludzi już całkiem stareńkich.

Czasem wyglądała, jakby żywa była,
jak niewiasta, która włosy w stawie myła
albo jak wpatrzona w lustrzane odbicie,
strumieniem łzy lejąc przeklinała życie.

Myślę, że to postać czasami dawnymi,
w pień wierzby zaklęta z oczami ludzkimi...

autor

M.N.

Napisany: 2019-04-28 Dodano: 2019-04-28 12:10:02

Ten wiersz przeczytano 1887 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie