Wierzę...

Codziennie zdajemy egzamin na spokój,
cierpliwość zbyt wiele ma raniących kantów,
w rygor dnia wtłoczona, buntuje się czasem
a więc trzeba nabrać zdrowego dystansu

do trosk, które rządzą lawą nazbyt wściekłą,
tworząc krater w duszy, po horyzont, wielki.
Chcąc przetrwać, próbuję, znaleźć tajne przejście
do krainy ciepła, gdzie światła kropelki

pozwolą mi dojrzeć pogodne przestrzenie,
miły uśmiech w lustrze nieznanego jutra,
rozpłynąć się w barwach, przyjąć je na własność.
Patrzeć, jak czas złote promienie rozrzuca.

Przecież podświadomie zawsze wierzę w jutro
pełne zawirowań, barw na progu świtu,
rumieńców, gdy słońce spać się w wieczór kładzie,
a gwiazdy sny raczą słodyczą fluidów.

autor

Maryla

Dodano: 2010-11-14 14:32:32

Ten wiersz przeczytano 1449 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie