Wiesz o Życiu

Wyjść na dwór - spojrzeć w niebo …
Cieszyć się z tego co piękne i żyje…
Ale co z piękności tego świata,
I możliwości istnienia.
Skoro mi wielka pustka doskwiera,
Biegam jak opętany po własnym podwórku,
W niebo nie patrzę..
- Spojrzeć na nie, nie umiem.
Razi mnie jego idealny wyraz i odczucie…
Ja mam w sobie tylko złe odczucie…
Sam jak na łodzi marynarz,
Walczący z wodą i wichrem,
Mimo pełnej załogi On walczy o siebie…
Nikt mu nie pomoże.
Nieba podczas szkwału też nie widać…
Nawet własnego serca i myśli nie słychać…
Ja tak walczę cały czas,
Czasem przegrywam lub upadam jak ranny ptak,
Podnoszę się do lotu jednak.
Bo mi nic innego nie pozostaje,
Niż walczyć jak ten marynarz,
Który wie że może wygrać,
Z okropną falą i wiatrem,
A później go nie ma …
Już mu nic nie doskwiera…
Nie czuje nic bolącego,
Ukojenia doznała jego dusza,
Zginął i uradowany jest,
Przeszedł jedyny w życiu test…
Walczył o istnienie na świecie…
Zginął … trudno … walczył dzielnie przecie …

Tak więc I ja może skończę podobnie,
Myślę teraz tak sobie…
Że nie warto jest walczyć,
Tylko czekać na to co nieuniknione…
Może poddając się złe myśli rozgonię…
I umrę bez walki,
Ale umrę jak każdy…
Bo śmierć równa jest,
A umierać to już nie test…


Adrian

Każdy wiersz jest wyjątkowy, O porównywaniu ich nie ma mowy ! Wiesz wierszowi równy nigdy nie bedzie, Każdy głosi odrębne człowieka orędzie...

autor

ADRIAN D.

Dodano: 2006-11-14 19:07:03

Ten wiersz przeczytano 1334 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie