Wiosna

Boję się, że chwilę zranię szeptem
Dotykiem myśli nie tak zielonej
Zachwytem i serca stukotem
Znieważę cud wiosny upojnej

Wiatr jezioro falą delikatną pieści
Zakrzywia rozkosznie błękitu taflę
Całuje wierzby płaczące z Miłości
Muska warkocze zielone ospale

Konary uważnie śledzą zwiędłe twarze
Listki śpiewają radośnie hymn pokoju
Skarb swój – zieleń składają w darze
Dla ludzi uciekających od znoju

Częściej nam do wiosny wracać trzeba
Więcej zielonego uśmiechu rodzić
Lustrem być dla skrawka nieba
I częściej na paluszkach w ciszy chodzić

Byście byli moi Kochani lustrem dla skrawka nieba - tego Wam z serca życzę!

autor

Piotr_Wójcik

Dodano: 2006-11-21 16:38:07

Ten wiersz przeczytano 784 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie