Włamanie

Wraz z wybiciem północy
Ktoś do duszy mojej kroczy.
Włamuje się drzwiami do serca pokoju,
Rozwala myśli, nie daje spokoju!
Otwiera szuflady, wyrzuca wspomnienia
W otchłań poza serce w celu zapomnienia!
Penetruje szafy, niszczy problemy,
wylewa zapasy łez, oczy krzyczą:
-właśnie tego chcemy!
Pozbywa się wszystkiego co złe i zbędne w życiu
Pozostawiając to co przydatne w użyciu!
Potem zamiata w serca komnacie
I sprząta wszyściutko mówiąc do marzeń:
-honorowe miejsce macie!
Pożegnał się ten ktoś z serca mieszkańcami, którzy krzyczeli:
-pozostań tu z nami!
Lecz on jak głuchy nie reagował
Chciał drzwi otworzyć lecz klucz nie pasował.
Męczył się chwilę lecz zrezygnował,
W sercu moim się zakwaterował.
I sprząta dalej mą duszę z życia brudów,
I szczęście zaprowadza używając cudów!
I mieszka w mym sercu poczciwy chłopaczek,
Niczym filtr wyrzucając z problemami setki paczek.
Dobrze mi z nim niech się nic nie zmienia.
Niech czyści mojej serce, pilnuje sumienia.
Kładzie do snu, śpiewając cudnym głosem kołysanki,
Ogrzewa serce gdy przyjdą zimne poranki.
Niech rozmawia ze mną gdy cisza w eterze,
Nikt mi niego nie zabierze!
I powiem wam cicho coś w wielkim sekrecie
Tylko nie powiedzcie mu, że już wiecie!
To ja zmieniałam klucze by nie pasowały
Zrozumcie, musiałam! Taki podstęp mały!

autor

monisia@

Napisany: 2006-06-14 Dodano: 2006-12-16 10:23:12

Ten wiersz przeczytano 651 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie