Wojownik 2

Dotarł dyszący w deszczu zbroja mu lśniła
Srebrzyście, pewnie miecz w pochwie trzymając
Wjechał, obozowi przyjrzawszy się nie pewnie
Zamkną oczy, z konie zszedł zamaszyście

Wezwanie to tylko miał w głowie i ręce skrywały
Pergamin, ukazał w pokłonie dowódcy i odszedł
Na lewo, by przydział dostać swej strawy i swoje
Lokum, namiot był czysty naprzeciw koszarów postawiony

Koń pasł się i odpoczywał bo długiej
Wyprawie, a on myślał co czekać go będzie
Jutro, deszcz osnuł całą okolicę i
Cisza, okrył sen wojownika naszego

Na zajutrz słychać było dzwonnice …

autor

majk

Dodano: 2011-02-25 12:08:01

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie