***wołanie***

ze wzrokiem
w chmurach
zawieszonym
wodzę językiem
po dnie szklanki

i spijam
odbicia słońc
bladozielonych
zatopionych
miedzy niebem
a podłogą

stopą
wyrzeźbię dla nas
pałac z kamienia
tak czysto pruderyjnie

a rzęsami
zeskrobie
przyschnięte łzy
z ramion

lecz na skórze
pozostanie
wieczne wołanie
o pomstę
do nieba

to już bardziej dla mnie niż dla nas... Michałku...

autor

Fifeczka

Dodano: 2006-07-13 14:56:05

Ten wiersz przeczytano 371 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie