Wolni od...

„Wolni od…”

Świat w moich oczach jest szary i zimny.
Barwy uczuć ludzkich nabrały znaczeń innych.
Teraz ktoś ubogi, ubrany niezbyt ładnie,
Zamiast kraść jedzenie, serce moje kradnie.
Duszę moją ściska, umysł torturuje.
Czemu On nie ma domu? Czemu On choruje?
Jak świat jest ułożony? Kto szczęście rozdaje?
Niebo? Słońce? Lasy? Gaje?
WOLNOŚĆ. Bo gdy człowiek stanie się wolnym,
Gdy tylko zrozumie, że żyć jest zdolny
Sam, bez presji, nacisku otoczenia.
Sam, bez wódki, ćpania i palenia,
wszystko zrobić zdoła, przenosić wręcz góry,
z innych ludzi głów powybijać bzdury.
Udowodnić zarówno im jak i sobie samemu:
Tak, jestem wolny. Dam radę światu całemu.
Więc powtórzmy razem: Tak, jesteśmy wolni.
I niczym szermierze walczmy, a może nikt z nas
nigdy o tym nie zapomni.

Wiersz powstał na potrzeby konkursu szkolnego "Wolni od...:

autor

liwia

Napisany: 2005-10-15 Dodano: 2006-02-21 22:51:20

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie