Wolny uśmiech bez zobowiązań.

Wreszcie uśmiech wolny od zobowiązań.
Bez żadnych wspomnień,
pozbawiony sumienia,
pchnięty w słowa"będzie lepiej"...
Mój uśmiech.
Mój,nie twój,mój uśmiech...

Pocałunek tamten był moim szczęściem największym.
Nie tyle co szczęściem,a rozkoszą dla myśli.
Nie,nie rozkoszą,był nadzieją,
choć nadzieja przy tej radości gaśnie.
Cicha radość,przepełniona wspólnymi chwilami,
nie,te wspólne chwile były pełne miłości.
Miłość?Nie,to były dwa ciała w jednej mowie.

Bo tamten pocałunek nie był ani szczęściem,ani żadną rozkoszą,nadzieja nie zna takiego ogromu,a radość nie widziała malutkiej nadziei.Miłość odleciała,a słowa uciekły.Bo tamten pocałunek rozpoczynał i kończył nas.Był nami,w nas.

Tamten pocałunek kończył ciało i rozpoczynał duszę.
Tamten pocałunek był zapowiedzią końca.
Tamten pocałunek już się skończył.Już,wtedy,potem.

Bo to są moje usta.
Same tego chciały.
Teraz chcą wzlecieć ze słowami z radości.
I wzlecą,gdy tylko oczy ucichną stłumione.

autor

Anna

Napisany: 2008-05-12 Dodano: 2008-05-12 18:39:52

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie