Wrota piekieł

2006-12-20

stanąłem na bezkresnym pustkowiu
jestem jak łupinka łodzi na oceanie
dookoła żywego ducha
nawet ptaka ni motyla
piach złotem się skrzy i mieni w promieniach słońca
czasem wiatrem uniesiony krzak suchy
wyrwany mocarnymi rękoma natury
przetoczy się pod nogami
na błękicie nieba obłoki pierzaste
gna Zefirek samotny
nie ma domu w którym odpocznie
zauroczony pięknem wrót piekieł
zostanę tu jeszcze chwilę
nim przekroczę twoje progi
ty zachłannie pochłoniesz moje ciało
zbielałymi kośćmi naznaczysz szlak
przyszłym samotnym wędrowcom

Tristan350

autor

Tristan350

Napisany: 2006-12-20 Dodano: 2007-01-04 17:08:59

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie