Współcześnie

co się stało z tą radością
która w zadumie woli chodzić?
za dalekim horyzontem dobroci
chcemy gładzić przestrzeń bronią
zanim obwołają nas-poetami?
wyginiemy w pochodzie
idąc po bruku przedmieść
budując optymizm z rozwidlenia
słów naszych pokracznych charakterów
światło wrażliwości przybite do krzyża…
ze wstydu nie obejmie, nie pochwali
żałobnym psalmem słów zakrapianych jadem
mieszają się oddechy i plączą nogi
bezdomnych ludzi, nasion zapleśniałych
które nie dadzą plonu mieniąc się
współczesnym człowiekiem (…)

M.Wityńska
03.10.2007

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2007-04-10 Dodano: 2007-10-04 00:03:21

Ten wiersz przeczytano 765 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie