Wspomnienie
Przy teatrze, w cieniu drzewa,
błyszczą srebrem dwie czupryny.
A on szepcze czułe słowa,
tak jak chłopiec do dziewczyny.
Przytuleni ciepłem dłoni,
zasłuchani w dzwonu brzmienie.
Powracają tu co roku,
gdzie ich młodość i wspomnienie.
Drogi los im pokrzyżował,
rzucił życiu na pożarcie,
lecz w pamięci myśli tkwiły,
powracając wciąż uparcie.
Dzisiaj zmarszczka i skroń siwa,
- i magiczne to spojrzenie.
Czas jak statek w dal odpłynął,
pozostało serca drżenie..
autor
wiki20
Dodano: 2016-03-14 10:44:31
Ten wiersz przeczytano 2822 razy
Oddanych głosów: 50
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (49)
Czas robi swoje jakby nie było,
zmienia się człowiek ale nie miłość!
Pozdrawiam!
piękny wiersz, płynnie się czyta...ciepło pozdrawiam
udane świetne
Choć głowy pokryte są srebrem, człowiek w sercu
pozostaje taki sam.