Wstrzykuję Sobie Monotonię

...

Czekając w lokum zapomnienia
Wstrzykuję sobie monotonię
Krew zmienia barwy
Jak świat natchniony porami roku
Moje ciało koroduje
Chylę się ku nieuniknionemu końcowi
Jego egzystencja mnie zabija
Już chyba nigdy świat nie odczuje moich starań
Jednak dążę do zmian oblicza
Rzeczywistość wymusza
Wysłała już swoją armię
Więcej zdrajców niż obrońców
Możliwości wiele, a jednak ich brak
Na progu codzienności
Wstrzykuję sobie monotonię
Najsilniejszy z narkotyków
Odwyki nie dla mnie
Czasu i chyba chęci brak
To zabija, sztyletów w plecach ilość niezliczona
Ale ja i tak... Wstrzykuję sobie monotonię

...

autor

globo

Napisany: 2007-01-18 Dodano: 2007-01-18 14:36:15

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie