Wszechpomna gra

Mogłabym już kipnąć w kaprawej kipieli
acz wspiąwszy się pierwej na szczyt Góry Bieli,
bo ten, co ma tlen, i dycha, nie zipie,
ostatni się stoczy po czerwonym klifie,

kto na skraj śmiertnej przepaści
zsuwa się zboczem zapaści?
komu w czasie, temu droga
skróci się, gdy zima sroga;

tak, tak, chcę
podkradać tlen
tlen ten, tę
wszechpomną grę,

Chciałabym już spojrzeć w ślepia ślimaka,
stamtąd źródło bierze wszak zielona draka,
a ten, komu len przedzierga się w papier,
wszystkie zna pętle splątane na mapie,

którym traktem tętent kruczy
końską grzywą drogę tuczy?
kto w przepaści ledwo tyka,
temu dam pierwszego łyka;

tak, tak, chcę
przedziergać len
len ten, tę
wszechpomną grę,

Wielkie mam marzenie, by zniszczyć zegary,
chyba że pod spodem płyną na krach czary,
temu, który zasnął, kukają w kubryku,
by zbudził się w końcu w niebieskim kurniku,

który z diablich atrybutów
włożyć dzieciom w noc do butów?
czego wyciągnięcie sprawi,
że rodzinę kir wybawi?

tak, tak, chcę
kukać na krę,
krę tę, tę
wszechpomną grę,


Nie umiem jednakże zatargać tych marzeń
i zapleść w warkocze pstrokatych wyrażeń,
bo temu, co wie, nie przyjdzie nic łatwo,
więc ciesz się szubrawa, nieświadoma dziatwo!

bo komu
no komu
bo idę do domu,
do domu na górze walorów:
na górze, wśród której pobladłych kolorów
biel tylko przyświeca
nikomu.

autor

Mary Rose Hamilton.

Napisany: 2012-03-09 Dodano: 2012-04-08 22:59:20

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie