Wszędzie razem

Wszędzie noszę swego Boga ze sobą -
razem z Nim wieczorem wtulam się w poduchę,
proszę Go - Prowadź! - gdy wyruszam w drogę,
gdy wiatr i deszcz, biorę za pazuchę.

On czyta, gdy czytam, On pisze, gdy piszę.
Lepiej niż ja sama, zna moje myśli.
Mówi do mnie zawsze, choć nie zawsze słyszę.
Śpię, tylko Jemu żaden sen się nie przyśni.

Zabieram Go do wanny i do samochodu,
gdy się złoszczę, to - bywa - puchną Mu uszy.
Po co Mu tyle cudzego zachodu
w każdym dziwnym miejscu, w które zechcę ruszyć?...

Bierze udział w mych błędach, upadkach, potknięciach,
gdy rzeczywistość niewesoła skrzeczy
i, choć niektóre są nie do uniknięcia,
zmuszam Go do robienia tylu niepotrzebnych rzeczy.

A On razem ze mną zbiera wszystkie ciosy,
które (na życzenie?) spadają na mą głowę
i czeka, aż zechcę uwolnić się od Losu.
I czeka – kiedy pójść za Nim będę gotowa.

Bo potem… bo potem to On mnie będzie zabierać
tam, gdzie Wieczność śmieje się w nos wiekom,
gdzie ten tylko żyje, kto co dzień umiera...
Wszędzie razem. Tak blisko, i… wciąż tak daleko.

autor

annael

Dodano: 2007-05-24 12:46:30

Ten wiersz przeczytano 877 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie