Wszystko płonie

Za oknem deszcz dudni po szybach
Ja taka sama błądzę wciąż w myślach
I czekam na cud, co zmieni wszystko…

Wiatry wciąż wieją, wciąż z innej strony
A mnie ponosi: raz w prawo raz w lewo

W radiu muzyka, w oddali słowa
Co do mnie trafia? Co mnie omija?

Tych co kochamy i co lubimy
Odchodzą szybciej niż spostrzeżemy…

A wszystko płonie, tak bardzo szybko
A wszystko mija niepostrzeżenie.

Ten mój wyśniony, ten ukochany
Pewnie gdzieś jest, pewnie czeka…

Pewności nie ma…

Gdzie jest nadzieja? Gdzie wiara?
We mnie?!
Nie, w sobie jej znaleźć nie mogę!

A wszystkie tęsknoty, marzenia, nadzieje
Spalają się szybciej…wciąż szybciej…
Spłonęły…

autor

N.L.

Dodano: 2007-11-05 18:16:39

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie