Wulkan

Chmura popiołu, energia dobrze znana,
Słowami w wierszach od lat zapisana.

Krater udostępnił ujście tym uczuciom,
W przypływie uniesień zapobiegł wybuchom.

Kominem do góry drogę pokazując,
Zostawiając ślady barwione współczuciem.

Potok na twarzy wyrył wykrzywiania,
Życiem nazywane własne doświadczenia.

Stożek u podnóża silnie wzrastający,
Chociaż nieduży i z boku stojący.

Krzycząc przez gardziel ognistą tęsknotą,
Potężna erupcja krzywd doznanych z boku.

Odkrywając warstwy lat wpisanych w życie,
Pytaniami zadawane sercu ciosy liczę.

Zbocze z drogi swojej lecz powrotu szukam,
Czasem gubiąc zmysły, odkrywając słucham.

Na warstwach popiołu pragnę rozwiązania,
Dotykając sensu swojego przetrwania.

Przewodem bocznych starań utrwalam zapisy,
Chroniąc choć wspomnienia w chaosie skupienia.

Przekazując potomkom Still tętniący w sobie,
Siłę odkrywając w śmierci i chorobie.

Czyszcząc wnętrze swoje, kanałem na zewnątrz,
Wynurzając dusze na powierzchnię pewną.

Charakter narodzin w macierzystej skale,
Chemią utrwalany, powtarzany trwale.

Szukając kim jestem w komorze dalekiej,
Znachodzę odpowiedź, że jestem człowiekiem.

autor

angi1

Napisany: 2019-07-18 Dodano: 2019-07-18 02:46:24

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie