Wybacz mi, że jestem taką egoistą.

Jeszcze nigdy nie podarowałam ci odruchów ze stołu.
Nigdy nie pomyślałam, że tam za oknem jest ci naprawdę zimno.
Czasami otwierałam drzwi i wsłuchiwałam się w twój śpiew.
Przepraszam, że nigdy nie interesowało ,mnie to że egzystujesz, czy to jak mało a zarazem wiele potrzebujesz.
Teraz rozumiem ze nigdy cię już nie usłyszę.
Nie zobaczę twoich pięknych, czarnych oczu…
Odszedłeś…
I zostawiłeś mi tylko jedno pióro.
Czego więcej żądać od tak ślepej istoty którą się stałam… tylko przez samą siebie…
Mogłeś odfrunąć… ale czekałeś do końca.
Teraz dziękuję ci za tą wiarę… i za te piosenki pełne nadziei…

Że to, co można pokochać zwie się miłością…
I że ta miłość kiedyś powróci nieznienawidzona.

dla moich wszystkich pragnących światła, odczuć

autor

Latająca z wiatrem

Napisany: 2006-10-01 Dodano: 2006-10-09 08:47:58

Ten wiersz przeczytano 360 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie