Wybitnie słabej jednostki wyznanie

Grzeszę strasznie.Niewątpliwie
Beznamiętnie, Dnia każdego.
Lecz najmilej, podle grzeszę
Wykpiwając się z bliźniego.

Ni to ładne, ni szlachetne:
Ta pokusa, zła ochota...
Lecz nie umiem się powtrzymać,
Bawi ludzka mnie głupota.

Domorosłe nastolaty.
Samozwańcze damy dworu.
W ich mniemaniu gwiazdy kina.
Pół etatu KŁA z horroru...

Agresywni wojownicy,
Ziemniaczane bulwy w worach.
Każdy może się pochwalić,
teczką u prokuratora.

Pewne siebie, szare masy,
Upłynnione niczym woda.
Lecz niestety siła różu,
Siły mózgu im nie DODA.

Konserwaszcza ciepła czapka,
Która "W IMIĘ" wszytsko WYDA,
Lecz to imię guzik może.
I rozumu jej nie przyda...

Tak więc grzeszę. O ja słaby...
Siejąc tym niemały zamęt.
Lecz na nosie gram, na nerwach...
I na Wieki Wieków Amen.

autor

hemoglobina

Dodano: 2007-09-21 14:03:33

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie