wybrana chwila z pośród...

Nie chce być, żyć, nie chce utykac przez życie chce normalnie iść.
Nie chce być tylko światłem w pochmurny dzień.
Chce świecić i gasnąć w rytmie dnia.
Mówiłam wciąż w ciszy. Dziś wiem że nikt mnie nie usłyszy.
Moje melodie do snu są zbyteczne.
Oczekiwałam czegoś więcej.
Chciałam zatopić sie w zrozumieniu niezrozumiałego świata.
Pośród ludzi gdzie zgiełk i szarość.
W dzień uszy zamykam usta zatykam
Obumieram by w noc obudzic zmysly i szukać.
Pocieszenia w ramionach obcych.
By nad ranem pośród mgły utworzyć swój świat mały.
Gdzie pewność jest obcym ciałem
Widze w lustrze swoje oczy w nich pochmurne niebo
Obraz marny głębi duszy
Niczego więcej nie chce widzieć, wiedzieć, znać
To co mam już mi wystarczy
Doświadczeń mi nie brak
Teraz zamykam oczy
I jest tak jak powinno być tego mi potrzeba
Oddycham więc spokojnie już nie patrze w brudne niebo
Jest ciemno...

moje male natchnienie....

autor

eunica

Napisany: 2008-04-15 Dodano: 2008-04-29 17:51:57

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie