Wychodzi ze mnie dusza
Świat się oddala brzeg odpływa
Deser nad podziw zjadłem słodki
Na niebie gwiazda lśni szczęśliwa
Niewierne nawet są idiotki
Mnie w to nie mieszaj słaba nuta
Z pieniądzem jakoś nie po drodze
Rzeka jak człowiek jest zatruta
A każdy człowiek jest jak złodziej
Jeden ukradnie czas a drugi
Weźmie ze sobą duszę z sercem
Spłacę za ciebie wszystkie długi
A potem będę patrzył w przestrzeń
Później zapomnę że świat istniał
Nic oprócz ciebie mnie nie wzrusza
Ostatnia we mnie gaśnie iskra
Wychodzi ze mnie moja dusza.
Gregorek, 20.8.22
autor
return
Dodano: 2022-08-20 23:37:21
Ten wiersz przeczytano 911 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Pięknie piszesz.
ano prawda jest człowiek złodziejem jest i zabiera z
nas coś albo nic albo cokolwiek... a my?... chyba vice
versa
Bardzo na Tak,
pozdrawiam serdecznie.
Smutny przekaz. Moje myśli kierują się ku przemijaniu.
Niestety, choć nieuniknione to na chwilę obecną musimy
odnaleźć w owym życiu to co go raduje.
Pozdrawiam
Marek
Podziwiam wytrwałość peela w męczarniach bezlitosnie
niemiłosnych.
Pozdrawiam
Bardzo wzruszający wiersz pełen smutku, żalu i
tęsknoty...pozdrawiam
wiersz na gorzko-smutno.
Ostatnia we mnie gaśnie iskra
Wychodzi ze mnie moja dusza.
dusze bywają przeźroczyste
mkną w chmurach wprost do Nieba
tam w centrum piękna
Pan Bóg w miłości je zachowa
Ooo, oo, o!!!