Wyimaginowane kajdany

Bez niczyjego spojrzenia, oddechu, ciepła.
Konkretnie bez nieopisanego jego.
Podkurczam nogi i skrywam twarz we włosach.
Cholera.
A miało być dobrze.
Szczere wzruszanie.
Przypadek skłania do refleksji…
Nikt. Nic.
Samotna na bruku mogłabym skończyć tą kpinę.
Tłukę, targam, zdzieram
nic poza tym.
Możesz odejść bo stłukłam już na przyszły spacer.
Sama sobie… Moja wina.
Karałam siebie samą
zakładając wyimaginowane kajdany i skazując na pejcze.
Widzisz skatowaną…
Ja ci nie pomogę
nawet sobie nie potrafię.
Odwróć wzrok.
Wiem, że tego nie chcesz…
Twoją litość oddam ci zapakowaną z czerwoną kokardą
przecież nie było okazji...
Polej benzyną i rzuć zapałkę
do moich ust.

Magdalena Gospodarek

autor

espressivo

Napisany: 2012-11-21 Dodano: 2015-06-20 00:15:43

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie