Wyobraźnia zwykłego człowieka

Siłą wyobraźni
w umysł własny wchodzę,
Muszę więc uważać
na tak krętej drodze,

By nie zbłądzić czasem
w jaźni tej odchłani,
By nie zginąć marnie
w nocy własnych panik,

Przez mgłę płynę
tego co mnie bawi,
By zobaczyć obraz
-kiedyś ktoś mnie zranił,

I już lecę dalej
na chmurce przyjaźni,
Spadła kropla deszczu
na dno starej baśni,

Ja w tej kropli żyłem,
A w niej przygód tyle...

Wszystkie smutki i radości
gdzieś rozbiły się powoli,
Coś złamało szeptem wiatru
Jakże pustą siłę woli,

Teraz błądzę
w zimnym lesie cieni,
-jakiś mały chłopiec
stoi w pustej sieni,

I już łąka kwitnie
tysiącem stokrotek,
Nagle czarne chmury
-mam na coś ochotę,

Pierwszy pocałunek
i jej ciepłe usta,
Coś mnie teraz dusi
-jakaś czarna chusta,

i... Budzę się rano
codzienność - ciągle to samo...

autor

Bossy84

Napisany: 2007-01-17 Dodano: 2007-01-22 23:46:07

Ten wiersz przeczytano 392 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie