Wyścig z czasem
Płaczę jak dziecko
łzami ciężkimi
jak gdyby na zawsze zniknęły
ciepłe ręce mamy.
Noc nie niesie spokoju
dławiące goryczą sny
Wszelkie wypełzły z głowy koszmary,
szczerząc niewdzięcznie swe kły.
Świt blady oślepia
wymęczone spojrzenie
kawa straciła swój smak...
Oto samotność
skrzydła rozwiera
by całkiem zakryć
ten barwny świat.
W milczeniu przeklinam
zegary do przodu,
wciąż życie gna...
Gdy człowiek zaczyna rozumieć
to własnie kończy się gra.
autor
ZIULA
Dodano: 2013-10-19 23:41:31
Ten wiersz przeczytano 1919 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
...czas życie gna zawsze do przodu, nić nie da ze
zatrzymamy zegary i tak życie ucieknie miedzy palcami
.
Wzbudza refleksję. Cieplutko pozdrawiam
dobry refleksyjny ..a życie wciąż gna ...
pozdrawiam:-)
On trwa tak jak ogon klątwy mściwy i tak jak on
stalowymi gestami sypie.
ubrałaś w słowa nagą prawdę o czasie...miło sie czyta
i czekam na więcej-pozdrawiam
trafne
Dobra refleksja. Obrazowo przedstawiłas wyścig z
czasem, aż się wzdrygnęłam na myśl o skrzydlatej,
szkaradnej samotności siadającej mi na plecach. Precz
maro nieczysta - lepiej pójdę już spać :)! Pozdrawiam