Wytęskniony zapach wolności

Rozplotły się i opadły
łańcuchy
z głuchym łoskotem
na zimne kamienie.
Uciekłam z ciemnego lochu
zapleśniałej wiary
w ciąg dalszy
a krople słonego deszczu
wyschły już
na wachlarzach powiek

Padłam na sklepienie wolności
na nowo
dotknęłam pustą duszą nieba
spokojem i ukojeniem
radością odgłosu trzepoczących skrzydeł
silnym rytmem biło
znów serce
znów lekkie

Oświetlił mnie blask
gwiazd spadających
śpiew liści potoczył się echem
spełnił się oddech
a pojaśniałe słońce
odwołało pogrzeb dnia.

Wiosną przybrany gest codzienny
by wstać, otworzyć wodą wyblakłe oczy
zasypać przepaście
ciemne i martwe

Wolna i szczęśliwa
kładę strzęp tęczy
i uśmiech szczery
na kawałek nieżywej duszy
zwanej nieszczęśliwą miłością.

autor

biały kwiat

Dodano: 2006-06-24 13:53:47

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie