Wyznanie z wołaniem

"Minęło wiele miesięcy, Ale mnie nic nie minęło; Czas dla mnie w miejscu przystanął; Takie jest, chłopcy, takie jest piekło." by Sted

Poszedłem z Nią, nie wiem po co.
Po szczęście? Wzdłuż drogi z kumplami.
Nie potrafiłbym odebrać Cię przemocą...
O Boże, ile bym dał, żebyśmy byli związani!

Ale cóż znaczy pijacka oferta,
Poparta samogonem, bezczelnym w ustach papierosem?
Miłość była piękna, dla Niej nic nie warta...
Jestem rozbestwiony. Nie byłem w bajce herosem.

Nawet teraz nie potrafię być mężczyzną,
Żale wyciskam z siebie przed całym światem.
Jestem wołającą o robaki padliną,
Nikomu niepotrzebnym (najbardziej Jej) psubratem!

A chaos się ze mnie strumieniami wylewa!
Zakładam czarne okulary na opuchnięte oczy.
Tuszuję, jedna ręka pospiesznie na papier przelewa
Emocje. Niech nie wie jak zależy, przeoczy!

Ach, czemu nie jestem romantycznym poetą?
skończyłbym z tosterem w wannie i dobrą pointą...
Mój Panie, Panie, piękny Panie! Usłysz wołanie.
Zgrzeszyłem sto razy myślą, uczynkiem i zaniedbaniem.

Adastra.

autor

Adastra2

Dodano: 2011-05-16 20:17:50

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie