Wyzwolić sie ze szpon mroku

Wystarczy jedna chwila,krótka chwila by stracić najbliższą nam osobe, życie w czrne barwy sie przystraja i nie tyle czas,pozwala pogodzić sie ze śmiercią, ile wiara i siła,którą musimy w sobie odnaleźć, by móc spokojnie żyć.

każdy dzień,nawet pochmurny
jaśniał od twego uśmiechu
nie pozwoliłaś zaznać cierpień,
chociaż w ciszy samotnie płakałaś
potrafiłaś wyleczyć najgłębszą rane
wybaczałaś,kochałaś,byłaś

odeszłaś po cichu do raju Pana
ironia mego smutku rozpaczliwie bolesna
nie pojęta dla tych,którzy w każdej
chwili życia matke przy sobie mają
najcięższy,przeokrutny jest ten gniew
odbiera wiare a dusze diabłu w pokłonach zaprzedaje

matulo,
już czas,bym wyzwoliła sie ze szpon mroku
uśpiła serce żalem przepełnione
tym żalem,który dusze mą rozdziera
bym żyła nosząc wspomnień piękno
więc nie szukam winy,nie pytam dlaczego

wiem,że spokojnie śpisz
a twa dusza wśród pól niebieskich
ku boku swej Matki odpoczywasz
wiedz matulo kochana,że gdy wybije godzina
i ujrze cie czekającą na mnie przed
Niebios Bramą oczy rękoma zakryje
i cichutko zapłacze.

autor

(paula)

Napisany: 2005-05-21 Dodano: 2007-04-17 00:13:14

Ten wiersz przeczytano 415 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie