XXI

kobieta dwudziestego pierwszego wieku
nie przytula się już w zgięcie szyi
pachnące jak pościel
jak sny
jak szczęście

w domki z kart kredytowych
dmie huragan
samotny
lękliwy
kłujący boleśnie tam
gdzie kiedyś rwało się serce

i tylko gdy za mocno pada
taki prosty spokojny deszcz
i tylko wtedy
gdy zbyt jasno świecą
gwiazdy i księżyc półokrągły
i tylko gdy konwalie
znów takie czyste i młode
zapukają w oczodoły
wypełnione dolarem i strachem po brzegi
- tylko wtedy
pamięta smak chleba i cukru
bolesną rękę ojca

i modli się
bo nie jest
i nie potrafi

autor

*Agata*

Dodano: 2007-05-13 09:43:28

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie