Za (nie) Hanię
Widzisz to drzewo? Moczy kije
w jeziorze.
Boże, ono żyje!
Nad wodą się pochyla.
Ryba,
ryba bierze!
Nie wierzę, ale widzę przecież,
jest z liści więcierz
i podbierak z gałęzi.
Czar wędkarza uwięził?
Zaklęcie zatrzymało na wieki,
nad brzegiem rzeki?
Działo się to dziesiątki lat wstecz.
Straszna rzecz…
Dziewczę radośnie pływało w nurcie,
grunt uciekł
spod stóp.
On stał jak słup.
Nie złapał życia na haczyk.
Bał się, że pęknie żyłka.
Dziewczyna znikła
wśród kipieli.
Ludzie nic nie widzieli,
leśne duchy - wręcz przeciwnie.
Dziewczynie,
dały życie nimfy.
Wędkarz nigdy
nie wrócił do matki.
Nierozważne dzierlatki
łapią wierzbowe gałęzie.
Tak będzie
na wiek wieków,
póki nie odkupi
grzechu.
autor
DoroteK
Dodano: 2016-05-16 06:54:55
Ten wiersz przeczytano 2792 razy
Oddanych głosów: 74
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (74)
Byli zaklęci rycerze,ale zaklety wędkarz? Czary,gusła
i zaklęcia.
Jak w horrorze,dreszcz przechodzi:)
Pięknie opisane.
Pozdrawiam:)
Witaj,
dziękuję za jasny - no może nie do końca komentarz pod
komentarzami...
Specjalne podziękowania za trud, jaki zadałaś sobie
zaglądając do mojej przeszłości.
Twój wiersz też odbieram jako balladę - zgrabnie
zredagowaną.
Niech odkupi.
Serdecznie pozdrawiam.
Miłego tygodnia.
Świetny, baśniowy wiersz...
Rzeczywiści mroczny klimat stworzyłaś swoim baśniowym
wierszem.
Pozdrawiam paa
sorry za spacje, oczywiscie mialo byc 'umiesz'
U miesz wprowadzic w swiat basni. Chociaz temat
mroczny, wiersz jest uroczy. Serdecznosci.
Klimat mrocznej bajki...
pozdrawiam milutko :)
czyta się z lekkim lękiem .. panna wodna czeka by
wciągnąc pod lustro wody każdego człowieka ..mami
swym blaskiem i krąży ..aż oślepi ..a on za nią
podąży ..ciarki idą ..tak pięknie ..
Piękna baśń w postaci wiersza Dorotko.Dziękuję za
wizytę u mnie i serdecznie pozdrawiam.
Urzekłaś Dorotko, początkowo sądziłam że czytam wiersz
autora janusze.k
i teraz pozostało mi tylko
klaskać, że wpuściłaś mnie w maliny.
balladka umoczyła kija dwa końce;
opiewa gapę-wedkarza i wierzby płaczące
które nad wodami kosy zielone pozplatają
i na wybawienie z driad tęsknie czekają
bo nimfa to panna wodna - topielica
zawsze mokra i zsiniałego lica..
Doczekałam się wreszcie i jestem zauroczna finezją
słowa i wiem, że warto było czekać na piękną
wzruszającą balladę. Pozdrawiam Ciebie DoroteK i co
widzę, zniewalający avatar w klimacie wiosennym. Jest
i wątek i aranż, świetnie.
Dziękuję Ci za ciągłą pamięć i komenty do moich
limeryków, miło mi jest z Twoich odwiedzin:-)
Pozdrawiam poniedziałkowo, buziaczki:-)
bajkowo i melodyjnie,,,pozdrawiam :)
piękna ballada...ciepło pozdrawiam
Klimat mroczny, ale ballada super!
Pozdrawiam.